Venres 20 de decembro
Chega á estación de Sants. Un tren de proximidades ata a estación de França.
A estación está no barrio do Born. É un barrio precioso. Os seus antigos “carrers” e “passeigs” son agora uns dos sitios máis modernos da cidade. Tendas, cafés, pastelerías, boutiques de deseño… e o museo Picasso. ¡¡¡Impresionante!!! É unha tolemia. Nun palacio do S. XIII consérvase a maior colección do mundo do pintor, 3.500 cadros. Tamén hai cerámica, escultura… Case once mil metros cadrados de xenialidade.
Máis de dúas horas vendo picassos. Ao saír do museo (no que a pesar de todo só hai unha pequena parte da súa obra), un queda atafegado pola desmedida capacidade creativa de ese home. Picasso, do mesmo xeito que Miguel Anxo, Lope de Vega ou Chaplin recordan máis aos deuses mitológicos que aos homes. Cando vemos a súa produción parécenos que fan falta varias vidas para crear o que eles crearon en media. Curiosamente dous dos catro nomes que se me viñeron ao pensamento foron comunistas.
O problema do museo: a gran cantidade de público e a imposibilidade de gozar de nin sequera unha parte ínfima da colección. Como o tren a Milán non sae ata o final da tarde dedicámonos a langranear polo barrio. Cervexa nas terrazas baixo o doce sol de inverno. Hai unha taberna vasca, Euskoetxea, cunha variedade de “pintzos” capaz de vencer a vontade de calquera. Tomamos sidra e un bo repertorio de petiscos.
O Fosar de les Moreres que visitara aquela Diada de fai anos con B. e M., e que entón era un estraño e escuro recuncho, agora é unha fermosa praza cun gran facho eternamente acendida en honra dos heroes cataláns. Síntome orgulloso ao pensar que tantos anos despois, en min, segue ardendo a mesma chama que cando dei aquel mitin naquel afastado once de setembro.
O día faise longo.
Restaurante grego feo e pouco coidado.
Despois, fronte á estación, un restaurante-cafetería con nome galego (moi posiblemente de donos galegos). Por que os galegos cando emigran sempre abren este tipo de restaurantes: feos, baratos e cutres?
Tarde de domingo nalgún lugar de Barcelona. .
É tarde-de-domingo, que é o outro nome que ten o inferno. Esa tristeza asasina que me produce a visión dos matrimonios, das familias, na tardes de domingo non é comparable a ningunha outra tristeza. É a imaxe mesma do horror. Non hai nada no mundo máis desoladoramente deprimente que os matrimonios nas tardes de domingo.
O día vaise cansando nunha melancolía sen límites que se move cunha lentitude desesperante cara ás tebras da noite. Na cafetería entra un matrimonio musulmán con tres fillos pequenos. Visten moi pobremente, case non van limpos. É todo o luxo de domingo que se poden permitir: entrar naquel lugar nada luxoso e tomarse un pobre refresco, Fanta de laranxa. É unha visión insoportable, porque é domingo, porque rezuma tristeza. Porque a xente resignada, os domingos, vólvese miserablemente resignada. Porque a pobreza, os domingos pola tarde (e en Nadal), vólvese monstruosa. E despois está ese silencio canso e aburrido dos matrimonios… ese hastío que entraña o compartir o fracaso. Esa miseria espiritual que as tardes de domingo aparece espida en todo a súa aterradora realidade. Non estou de acordo con Tolstoi, as que se parecen son as familias desdichadas, porque as felices non existen. .
Non podo nin falar. Quixese desaparecer...
Se o tren tardase media hora máis en saír morrria de melancolía no Born.
O tren sae cara a Milán rescatándome daquel inferno. O cómodo trenhotel cruza a noite levándome polo aire no seu ventre cálido. .
A cafetería é máis antiga e cómoda que a do tren a Barcelona. Ata ten taburetes. Un grupo de cinco executivos españois, falan alto. A típica palabrería ostentosa desa subespecie. Falan para que todos escóiten, gastan as súas bromas erótico-infantís. Xogan a ser os reis do mambo. No medio da barra unha muller de negra cabeleira rizada le a Manuel Rivas, á súa esquerda unha grosa moza italiana devora as patacas dunha bolsa mentres fala polo móbil coa sua “mamma”. .
O restaurante é máis e bonito que o do tren Vigo Barcelona. Unha boa cea. Mentres, preparan as camas. Un pouco de lectura, e a durmir. .
A azafata pídenos os pasaportes para non ter que espertarnos cando crucemos a fronteira. “Por seguridade” di. Seguridade de quen? .
No hay comentarios:
Publicar un comentario