UNHA VIAXE, VIAXE. (II) Vigo

VIGO

Xoves 19 de decembro


Sábado frío dun 17 de decembro.
Anotece en gris atlántico.
Na solitaria estación, o tren espera inmóbil, silencioso, durmido.
A última mirada ao mar gris, vello e bravo. O próximo mar que vexa será o doce, suave, azul, adolescente… e branco, que é como lle chaman os turcos, iso é o que significa Ak Deniz.

O tren é cómodo, moderno, quizá excesivamente funcional. En realidade é un hotel sobre vías, habitación, cama, baño, tv, aire acondicionado, cafetería, restaurante…

Non hai nada como viaxar en tren, e no máis cru inverno, é mellor. Esa sensación de estar sentado cómoda e calidamente na mesa do restaurante mentres cruzas tormentas e borrascas, é tan agradable... Comes e bebes un bo viño, e les ese libro do que non te podes separar (a única patria verdadeira), e charlas sobre as mil palabras que algúns idiomas teñen para distinguir os distintos brancos da neve, mentres a paisaxe vai pasando diante túa, allea a ti. E fóra, a choiva, a neve, o frío… mentres gozas da suave temperatura do tren. É unha doce forma de ir póndose en camiño, de empezar a despreguizar o espírito.


Na tele do compartimento poñen “Up”. Os debuxos son preciosos, pero a narración da vida do vello é dunha tristeza despiadada. “O explorador intrépido” acompañaranos durante toda a viaxe. Pero o meu ánimo non estaba para debuxos, nin para crueldades, e procurei non prestar demasiada atención á pantalla e refuxiarme no Ulises de Homero, que a pesar das súas desgrazas, a súa radical soidade de heroe, os seus choros e a súa intermitente nostalxia da patria, alégrame a alma, porque nunca se dá por vencido e tamén el é un “explorador intrépido”, pero moito menos triste.
“Viaxar así é caro, é un luxo”. Non. Caros son eses coches-amante cos que os imbéciles suplen as súas tristes frustracións, ou esas pantallas de plasma de alta definición para ver a arte refinada do fútbol e o telelixo, ou esas cremas reafirmantes que deixan lisas as tristes peles das señoras de…, sempre dispostas a embelecer o corpo e nunca a alma. Cara é a peza de marca que o rico leva posta. Con moito menos do que calquera imbécil gastou en alcol a noite de fin de ano intentando desesperada e inútilmentemente ser feliz, compra o billete dese tren.

Amence polas chairas de castilla e Aragón. . Os Monegros. . Gústame esa paisaxe baleira, chairo ou suavemente ondulada, seca e árida, de horizontes despexados e infinitos. A súa beleza reside no baleiro, na claridade, na pureza das liñas, na sobriedade das súas cores.

Moitas veces sentín o cansanzo da paisaxe galega, esa saturación de formas e cores, esa desaparición do horizonte a forza de montes e árbores, de vales e riscos. Moitas veces indixesteime de verde, dos mil matices do verde, da infinidade de grises, das néboas e sobrenéboas, e postnéboasas e entrenéboasas… Matices e máis matices, ata o infinito, ata o esgotamento. E despois aparece o amarelo salvaxe do toxo e a xesta, a saturación do cheurento e satinado amarelo das mimosas, e o vermello de sangue e o ocre dos pámpanos en setembro, e o marrón abandonado dos castiñeiros e carballos no outono… E todo sobre un horizonte sempre ocupado por volumes e formas. Se non tivese o mar volveríame tolo, ou morrería de saciedade. Ás veces boto de menos as chairas de Castela, dos Monegros, de Anatolia.

Almorzo no restaurante mentres nos achegamos ao Mediterráneo. ¡Que exceso de luz!