Días Descalzos son:
Isaac Mariño (voz y guitarra)
Miguel Montenegro (guitarras, voces, chelo suplente)
Inés Montenegro (piano, voces, huevos)
Nahuel Núñez (percusión)
Ollos de sapo
Entrada 3€
"A Bout de Soufle" (Ao Final da Escapada)
Une histoire seule (Episodio2º)
Ainda que actualmente na arte non estexa de moda falar de sentimentos
Gramola son Juanma e Lorena,ambos naturais de Vilagarcía de Arousa.Levan dedicando-se a isto da música unha morea de anos,tanto en diferentes bandas da cidade como no coro do Liceo Casino de Vilagarcía.Actualmente Juanma compaxina o dúo co grupo de rock Tío James.
Desde o seu debut o mes de agosto en Carballo,a banda estivo a tocar sen descanso por toda a xeografia galega sementando moi boa crítica por parte do público.Tanto é asi que realizarán até finais do 2008 unha vintena de concertos,convertendo-se deste modo nunha das bandas que mais se moven de Galicia.
Fan versións de grandes clásicos asi como de música mais actual,Elvis,Rod Stewart,Jeff Buckley,Cold Play,Clapton,Alanis,The Police...,mesmo tamén incluen no seu repertório habitual grandes pezas da Bossanova e do Soul.
Días Descalzos son: Isaac Mariño (voz y guitarra). Miguel Montenegro (guitarras, voces, chelo suplente). Inés Montenegro (piano, voces, huevos). Nahuel Núñez (percusión).
Sábado dia 6 ás 23,30 h. no Café Uf R/ Pracer 19 Vigo. Entrda libre.
José Feijóo
O venres 14, concerto de YHOSVANY PALMA ganador da II Mostra de canción de autor Utopía Son
YHOSVANY PALMA
Yhosvany Palma ven de Cuba. Dicer canción e dicer Cuba case é o mesmo.E si pensamos en cantautores, de seguro que aparecen tamén nomes desa illa.
Como poderemos comprobar tanto como intérprete como na súa faceta de autor, é un digno representante desa maravillosa tradición musical cubana.
Hai algo de utopía no feito de que un cubano que vive na Galiza cante no idioma no que milleiros de emigrados galegos falaron en Cuba.
Agradecemosllo profundamente.
“Vivimos en una época en la que las máquinas se hacen cada vez más complejas y los cerebros cada vez más primitivos”
Sábado 1 de setembro ás 23,30 h.
CHARLAS, FOROS DEBATES...
CONCERTOS:
VOCES FILMADAS: OsMartes
30 XENIOS DA CANCIÓN: Os Mércores
CINE E CANCIÓN: Os Domingos
Todo isto organizado por Utopia Son, II Mostra de canción de autor.
http://utopiason2.blogspot.com/
CONCERTOS:
CHARLAS, FOROS DEBATES...
VOCES FILMADAS: OsMartes
30 XENIOS DA CANCIÓN: Os Mércores
CINE E CANCIÓN: Os Domingos
Todo isto organizado por Utopia Son, II Mostra de canción de autor.
Desenhos de Juan Soutullo
Poemas de Manuel Couto Viana
O café bebe leite. Coca-cola
E sumos de laranja e de limão.
A adolescência, quanto sai da escola,
Invade-o de alegria e confusão.
Eu, com a minha idade e uma cerveja,
Escondo-me nas folhas do jornal,
Pra que ninguém me veja
Sem me achar natural.
E sei que já por dentro também envelheci.
E tudo quanto me destrói, agora,
É o desejo de ficar aqui,
Envergonhado de não ir embora
Desenhos de Juan Soutullo
"Nos cafés espero a vida
Cafés da minha preguiÇa
Sois hoje - que galardão! -
Todo o meu campo de acÇão
E toda a minha cobiÇa"
Mario de Sá-Carneiro
Azul Marino
El salvador de peces
LA HORA DE CERRAR
Así que estamos bebiendo y estamos bailando / y la banda se lo está haciendo realmente / y la sabiduría de Johnny Walker está corriendo alta / y mi muy dulce compañera / es el Angel de la Compasión / y se está restregando la mitad del mundo contra el muslo / Cada bebedor cada bailarín / levanta una cara feliz para agradecerle / y el violinista toca algo tan sublime / Todas las mujeres se arrancan las blusas / los hombres bailan sobre los puntos de la polca / y es pareja encontrada y pareja perdida / y es infierno para pagar cuando el violinista se detiene: / es LA HORA DE CERRAR.
Nosotros somos solitarios, somos románticos / y la sidra está adornada con ácido / y el Espíritu Santo grita, ¿dónde está la carne de la res? / y la luna está nadando desnuda / y la noche de verano está fragante / con una poderosa expectativa de alivio / así que pugnamos y nos azoramos / bajando las serpientes y subiendo la escalera de mano / hacia la torre donde las horas bendecidas repican / y yo juraría que sucedió exactamente así: / un suspiro, un grito, un beso hambriento / las Puertas del Amor se movieron un centímetro / No puedo decir que haya sucedido mucho más desde entonces / excepto LA HORA DE CERRAR / y yo juraría que sucedió exactamente así: / un suspiro, un grito, un beso hambriento / las Puertas del Amor se movieron un centímetro / No puedo decir que haya sucedido mucho más desde entonces / excepto LA HORA DE CERRAR.
Yo te amé por tu belleza / pero eso no me convierte en tonto: / Tu estabas en ello por tu belleza también /
Te amé por tu cuerpo / y hay una voz que suena como D--s para mí /
declarando que tu cuerpo es lo que eres en realidad / Te amé cuando nuestro amor estaba bendecido /
y te amo ahora que no queda nada / sino la tristeza y una sensación de estar fuera del tiempo convenido /
y te hecho de menos desde que el lugar zozobró / por los vientos de cambio y las semillas de sexo /
parece libertad pero se siente como la muerte / es algo intermedio, supongo / es LA HORA DE CERRAR /
y te hecho de menos desde que el lugar zozobró / por los vientos de cambio y las semillas de sexo /
parece libertad pero se siente como la muerte / es algo intermedio, supongo es LA HORA DE CERRAR
Estamos bebiendo y estamos bailando / pero nada sucede en realidad / El lugar está tan muerto como el Cielo un sábado por la noche / y mi muy cercana compañía / me pilla andando a tientas, me pilla riendo
Ella pesa cien pero lleva / algo ajustado / yo levanto mi copa por la Verdad Horrorosa / que no puede ser revelada a los Oídos de la Juventud / mas que para decir que no vale un céntimo / y el condenado lugar entero se vuelve loco dos veces / y es una vez por el Diablo y es una vez por Cristo / pero al Jefe no le gustan estas alturas de vértigo / y somos reventados por las luces cegadoras / de LA HORA DE CERRAR /
y el condenado lugar entero se vuelve loco dos veces / y es una vez por el Diablo y es una vez por Cristo /
pero al Jefe no le gustan estas alturas de vértigo / y somos reventados por las luces cegadoras /
de LA HORA DE CERRAR
Le Polidor
Le Polidor. Antes de converterse en restaurante, cita obrigada da bohemia, fora unha cremería. Verlaine e Rimbaud inauguraron un séquito de clientes memorables que culmina en 1948 coa creación da Escola Patafísica ("ciencia das solucións imaxinarias" segundo Alfred Jarry) que reúne regularmente na sala do fondo a Boris Vian, Eugène Ionesco, Jacques Prévert e Max Ernst, entre outros. Este establecemento onde non se bota de menos ningún elemento do bistrot2 parisino, cativou a múltiples artistas internacionais, e así o reflicten certas escenas do soño do mono tolo de Fernando Trueba ou todo un capítulo de 62 modelo para armar de Xullo Cortázar.
Café Procope
Un dos cafés mais antigos de Paris foi o Mouton Blanc, onde se reunían A Fontaine, Boileau, Moliére e Racine... O Procope é celebre e permaneceu na memoria dos espíritos sagaces do mundo enteiro grazas ás visitas regulares e prolongadas que realizaba alli Paul Verlaine, a quen o tempo confirma e confirmará como un dos poetas franceses máis grandes e máis importantes, e quizá como o máis puro... Dalgún modo, o café ara a Real Academia do home da rúa. O centro do universo ao alcance de todos. En Paris os cafés, ata os máis celebres e os máis á vista, tiñan un certo aire neutro, discreto e distinguido que abría as súas portas alomenos ousado dos homes. Tanto é así que eses lugares, ás veces exquisitos, outra sinistros, convertéronse aos poucos no refuxio dos individuos, dos solitarios, dos amantes, dos artistas, das sociedades e das familias.